![MAN TGS 2nd gen]()
Geachte Shirley, vorige week zondag had Wingman nog niets gelezen over mijn flirt met Max Verstappen, dus mijn idee was om lekker op tijd op bed te gaan en fijn tegen mekaar aan te kruipen *smiley die in z’n handen wrijft* helaas liep het iets anders, want mijn telefoon rinkelde alweer voor een rondje strooien. En wat ging het mooi he snoes? We waren als tweede vrachtwagen aanwezig, hadden de hele deur voor onszelf, de klep ging er zonder klapperen uit, en de strooier stond er in 1 keer recht in zonder dat er iemand bij stond te begeleiden, maar dat mogen we in het kader van de veiligheid natuurlijk niet zeggen. Volgens mij hadden we een persoonlijk recordje te pakken. Alleen jammer dat de shovel niet wilde starten in de kou. Na een tweede bakkie thee was het euvel opgelost en konden we alsnog op pad, om na het schoonmaken en afbouwen het bedje op te zoeken.
Want maandag mochten we ons weer melden in Den Helder, om wederom weer wat grond te rijden naar de recreatieve bult van ’t Wierholt bij Den Oever. Met hetzelfde groepje als die vrijdag ervoor draaiden we onze rondjes weer, maar dit keer viel het me op dat er wel erg veel auto’s vanaf de A7 door het Vikingenland richting Den Helder reden *smiley die aan z’n kin krabt* hebben die mensen geen internet ofzo? Een collega liet vorige week het huis van zijn achterburen zien, wat te koop staat voor minder dan een ton, dat zijn nog eens leuke prijsklasses, zeker met die lage rentes. Helaas wist hij ook te vertellen dat de blauwe keuken op de foto er inmiddels al was uitgehaald. Ja misschien is het omdat ik zo’n hekel heb aan koken, dat ik mezelf met een aparte keuken vaker die ruimte in probeer te lokken ofzo, maar ik kan echt genieten van kastjes in felle kleuren of juist een simpel betonnen blad met steigerhouten vakken eronder *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* die verkoopsites zijn heerlijk om af en toe eens rond te struinen en inspiratie op te doen. Alleen hadden we daar vandaag weinig tijd voor, omdat we op de weg moesten letten. Die ochtend zagen we al een auto met z’n kont in het struikgewas staan, precies tegenover waar de kranen stonden te laden, dus moesten we wel weer even serieus met het werk bezig blijven. Tot we na de 7 vrachten huiswaarts konden keren, toen konden we weer ontspannen.
Dinsdag begon al op tijd. We moesten zand laden in Amsterdam, en sinds er in de tunnel in de A22 word gewerkt, is het ook wat drukker op de A7 geworden. Dat er in het laatste stukje een spitsstrook is gemaak wil voor de rest van het traject weinig helpen. Maar nu reden we zonder file naar de Vlothaven toe, waar we konden laden voor ergens aan de andere kant van Amsterdam. Op een adres wat onbereikbaar leek, maar stiekem wel was te vinden via een kruipdoorsluipdoor van bouwwegen. Het tweede vrachtje konden we bij de loswal in Diemen halen, dat was iets dichter bij, en zo konden we nog een tweede keer kijken naar dat fascinerende werk. De kranen waren bezig tussen oude huizen en nieuwerwetse flats, het was een mooi contrast, maar lang konden we er niet naar blijven kijken, want de planner had geregeld dat we in de Westpoort nog een bootje leeg konden rijden. Alleen liep het op de A10, bij de oprit vanaf de S105 even iets anders. Netjes op de rechterbaan omdat we er verderop af moesten, zagen we hoe een paar auto’s voor ons invoegden. Een Smartje dat voor ons had kunnen invoegen, bleef naast jou rijden en liet zelfs het gas los om achter ons in te voegen. Konden wij ons mooi concentreren op die remactie voor ons. Het is wel vaker druk daar, net na het viaduct-met-het-glazen-gebouw staat er nog wel eens file op de afrit S103/104, maar dit keer reed het na de remactie gewoon weer verder, en dus sloten wij ons aan achter de auto’s voor ons. Tot we werden verrast door een zachte ‘toenk’. Een blik in de spiegel leerde ons dat die Smart, die zich net daarvoor nog liet afzakken, toch voor ons had willen invoegen. Een kans om een veilige parkeerplek te zoeken lukte niet, want op de eerstvolgende afrit haalde hij ons in en zette hij ons stil, midden op de weg. Gelukkig kon ik de meneer nog wel naar de busbaan toe praten, anders zou er heel snel een file achter ons ontstaan en zou de kans op nog meer aanrijdingen op de A10 toenemen. Meneer was niet tevreden met de gang van zaken, wilde geen schadeformulier invullen en had in zijn moederstaal al een paar keer met de eigenaar van de auto staan bellen. Omdat ik die moederstaal niet helemaal vertrouwde, en bang was dat er straks een autootje met 2 Turkse kickboxers naast ons zou stoppen, heb ik zelf de politie maar gebeld. Onzin eigenlijk, voor een stukje blikschade. Notabene ook nog eens aan een auto die erom bekend staat dat het plaatwerk zo makkelijk te vervangen is vanwege de veilige Tridionkooi die erin zit. Maar goed, dankzij de uitleg en dwingende blik van de agenten werd duidelijk waarom de man geen schadeformulier wilde invullen: hij had namelijk geen bril bij zich *smiley die naar z’n voeten staart* oja en hij kon ook niet schrijven. Terwijl de agent het schrijven op zich nam, lag de agente nog eens en nog eens uit dat je niet kunt invoegen wanneer je achterwiel naast het voorwiel van vrachtwagen is, want dan rijd je namelijk in de dode hoek. Sowieso moet je bij het invoegen kijken of er ruimte is, en niet roepen dat je er tussen moet omdat je knipperlicht aan staat. We waren zo goed als klaar toen de eigenaar van de auto dan eindelijk kwam opdagen. Geen kickboxer maar wel een grote stevige vent met een migratie-achtergrond. Mag ik dat zo noemen? Vast wel. Hij wist ook te vertellen dat de tekening op het schadeformulier niet klopte, ook al was hij er niet bij geweest, en weigerde weg te gaan, ondanks dat we er nog redelijk gevaarlijk bijstonden, zelfs onder het toezicht van de blauwe lampen, want ook die worden nog wel eens van de weg af gereden. Terwijl de agent probeerde de mannen kalm te houden en door te laten rijden, hield de agente voor ons het verkeer tegen, en konden we er tussenuit knijpen. Ze zeggen wel eens dat de politie je beste vriend is, wat ik nogal betwijfel want ik heb maar weinig agenten op mijn verjaardag gezien, maar deze 2 zijn zeker uitgenodigd om een gebakje te komen halen *smiley die een kushandje doet* mijn beeld van Amsterdam en de gezellige Amsterdammers die er wonen is weer op een negatieve manier bevestigd. Gelukkig konden we daarna dan eindelijk beginnen met het leegrijden van het bootje, en kon ik even tot rust komen. Via Velsen Noord, Uitgeest en Alkmaar konden we uiteindelijk richting huis rijden, zonder verdere gekkigheid.
Om woensdag te beginnen met een rondje strooien. Eerst even gauw de tas inpakken, ontbijt mee, lunchpakketje en ook genoeg fruit, want gister hoorde ik op de radio dat in Australië het ouderwetse scheurbuik weer is opgedoken. Vroeger hadden zeevaarders daar last van, omdat ze lange tijd zonder vers fruit zaten, maar nu waren er wat diabetespatiënten die waren gestopt met fruit eten, uit angst voor een hoog insulinegehalte. De diabetes ging er niet van over, en ze kregen enorme buikpijn, dus dat bakerpraatje is ook meteen om zeep geholpen. Met een lichte stijging van de adrenaline, cortisol en noradrenaline spoedden wij ons naar het steunpunt, waar de shovel dit keer gelukkig wel wilde starten. Na het rondje strooien en het ontbijten bij de loswal in Schagen, gingen we op pad om samen met collega Den Helder onveilig te maken. Alhoewel *smiley die aan z’n kin krabt* na dat akkefietje van gisteren is dat misschien niet helemaal de juiste woordkeuze. Ook was ik al eens op de vingers getikt door andere collega’s, dus ik zal het geen ghetto meer noemen. Eigenlijk is Den Helder een heel leuk plaatsje om te wonen, de huizen kosten niet zo bijster veel, er is een Albert Heijn en het staat elk jaar weer in de top 3 van plaatsen-met-de-meeste-zonuren. Wat ook wel te zien was aan de hoeveelheid huizen met zonnepanelen op het dak *smiley die achter z’n oor krabt* heb ik het daar nu alweer over? Het begin mezelf ook al op te vallen. Nou dan ga ik er niets meer over zeggen, tot die dingen eindelijk ook bij mij thuis liggen. Terwijl wij onze rondjes draaiden vanaf de recycling naar de binnenstad van Den Helder, kwam er een mailtje binnen via de boordcomputer: de Sinterklaaspakketten waren gebracht, dus of we wel even langs de zaak wilden rijden vanmiddag. Na 11 rondjes zand en daarna nog een vracht zand voor een bollenboertje in Wieringerwerf konden we dan eindelijk naar Winkel toe *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* bij de meeste bedrijven worden Kerstpakketten uitgedeeld, maar omdat Sinterklaas al sinds de begintijd van dit bedrijf zo’n grote rol speelt, krijgen wij een mooi Sinterklaaspakket. Er was wel enige stress te zien, toen we bij de planning stonden. Op de radio had ik al iets gehoord over bedrijven waar het wel eens fout was gegaan met Kerstpakketten. Zo wilde Tata, na de overname van Corus, de Nederlandse medewerkers graag iets meegeven van de Indiase cultuur. Alleen had de feestcommissie de tekeningen op de beeldjes even niet helemaal goed gezien, want die leken wel erg veel op het hakenkruis wat op een ander continent een grote rol heeft gespeeld in de geschiedenis. Dan was er nog een bedrijf dat met goede bedoelingen halalpakketten wilde uitdelen, alleen was daar wel iets van rode wijn ingekomen. En de profeet Mohammed is niet zo erg van de drank. Je weet hoe erg 1 dronken vrouw soms kan zijn, als je bedenkt dat hij meerdere vrouwen had, dan snap je wel dat ie alcohol zoveel mogelijk wilde verbannen. Maar goed, bij ons was het vooral een logistieke uitdaging, in de stylish verantwoorde rotan mand zat namelijk een pakketje vlees voor in de diepvries. Snel naar huis en snel uitpakken dus! Behalve kwaliteitsvlees van Blondes Aquitanes zat er ook nog wat extra’s in voor het Adonis-programma dat vorige week werd geïntroduceerd: een ovenhandschoen, een schort, een kookboekje vol vleesgerechten, een thermometer die volgens Wingman niet voor je oren maar voor het vlees is, een koelbox voor mee naar het werk, gezonde olijfolie en ook de mand zelf bleek geschikt te zijn als sjieke koelbox *smiley die een kushandje doet* heel erg bedankt voor dit mooie pakket, we gaan er zeker van genieten.
Maar eerst moesten we weer aan het werk, donderdag stuurde de planner ons namelijk weer naar Nauerna. De vorige keer waren we daar veels te vroeg, en nu had ik me iets verrekend de andere kant op. Stipt 7 uur stonden we nu voor de weegbrug, zonder kwartiertje maar wel met een stapel bonnen voor de inhuurauto’s. En een extra bon voor onszelf, want tussendoor mochten wij nog een extra ritje doen. Terwijl de grote groep van Nauerna naar Schagen reed, en leeg weer terug, mochten wij laden in Schagen en wat bollenzand naar Heemskerk brengen, om daarna op stort Nauerna weer te gaan laden. Heel efficiënt allemaal. Op die lange afstanden hoorde ik wel iets over een onderzoek wat was gedaan. Ging het een paar dagen terug nog over scheurbuik, nu is aangetoond dat de darmbacteriën niet alleen invloed hebben op je lichamelijk gestel, maar ook op het geestelijke. Kinderen die de juiste bacteriën in hun systeem krijgen, blijken minder last te hebben van aandoeningen als autisme en ADHD. Dat je eten invloed heeft op hoe je je voelt, wist ik al sinds ik me een paar jaar geleden voor de poorten van een burnout vandaan heb gegeten, maar nu is er dus wetenschappelijk bewijs voor. Wat zullen ze blij zijn bij de Stichting RED, waar kinderen met ADHD worden geholpen met een aangepast dieet. Het werd niet vergoed door de zorgverzekering, en dus waren er een hoop ouders die dan maar voor pillen kozen in plaats van zo’n intensief traject in te gaan, hopelijk gaat dat nu wat veranderen. En komt er bij volwassenen met volwassen problemen als burnout of depressie ook meer aandacht voor. Tegelijkertijd was er op scholen ook aandacht voor ‘gezonder’ eten: snoeprepenproducent Mars liet namelijk weten dat er op de automaten voortaan een sticker komt, waarop je kunt zien hoeveel calorieën er in zo’n reep zitten en hoe lang je moet fietsen om dat weer kwijt te raken. Er zijn ook scholen waar ze wel iets doen tegen overgewicht bij koters, zo was er een directrice aan de lijn die vertelde dat er bij hun geen snoep en energiedrankjes worden verkocht. Wel koeken, maar ook soep, belegde broodjes en fruit. Ook werd er kookles gegeven aan de scholieren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* gelukkig, is de nieuwe generatie nog niet helemaal verloren gegaan.
Vrijdag mochten we uitslapen, we hoefden pas om kwart voor 7 in Schagen te laden, samen met een inhuur-auto. De 2 directe collega’s hadden al om half 7 geladen. Voordeel is dat zij alvast een spoortje kunnen trekken, nadeel is dat er al was besloten om binnendoor naar het stortje in Heerhugowaard te rijden. Terwijl ik het eerste rondje een route zocht via de provinciale wegen, reden zij via de Stress3 en de wirwar van Broek op Langedijk naar nieuwbouwplan Broekhorn. Wat een hel! Smartjes verdwijnen in onze dode hoek, dan wil je niet weten wat er met fietsers gebeurt, diep weggedoken in hun donkere winterjas omdat het regent, een twijfelachtige lampje dat schuin de berm in schijnt in. Aan 2 kanten tegelijk, met die moderne rotondes waar iedereen maar een kant heen vliegt. En wij maar turen in onze spiegels: komt daar een fietser aan of is dat de reflectie van een lantaarnpaal op het natte asfalt *smiley die aan z’n kin krabt* helaas werd het op mijn route wel erg druk, en moest ik me dus aanpassen aan de meerderheid. Na het vierde rondje en de schaft was het dan eindelijk helemaal licht, en dat licht werd feller en feller gekleurd, toen we hoorden dat Britney Spears vandaag jarig was. We schelen slechts een paar jaar in leeftijd, en zijn bijna gezamenlijk opgegroeid. Zij liet de wereld zien dat meisjes gerust in absurd korte rokjes of strakke rode leren pakjes rond konden paraderen, terwijl ze ondertussen maagd blijven voor het huwelijk. Ze dreef Amerika en de rest van de wereld tot waanzin, tot het omkeerde en zij tot waanzin gedreven haar hoofd kaal schoor, waarna haar kinderen werden afgepakt en ze onder curatele werd gesteld bij haar vader. Een korte samenvatting van haar muziek leidde tot haar nieuwste single, wat op haar pas geleden verschenen album staat, en jawel dat nummer kan direct door naar het Foute Uur. Heerlijk! Ondertussen probeerde een collega wat voordeel te halen uit de binnendoorrondjes, en stopte even bij de viskar die op de route stond. Na een schaft met een spinazie-geitenkaaspasteitje en een portie kibbeling *smiley die over z’n buik wrijft* maakten we de middag vol. Om net voor het begin van de BNR Autoshow op het nieuws te horen dat Formule 1 kampioen Nico Rosberg ermee stopt *smiley die wit wegtrekt* wat een schok! Van de andere kant: geef hem eens ongelijk. Dit jaar reed hij in de snelste auto van het veld, maar die kaarten worden voor volgend seizoen helemaal opnieuw geschud. Ondertussen heeft hij een op papier snellere teammaat, rijd er een irritante puber in de rondte met brutale inhaalacties, en zegt hij zelf na zoveel jaar racen er gewoon klaar mee te zijn. Zijn vrouw heeft hem altijd gesteund zodat hij de top kon behalen, dat is gelukt, en nu wil hij er weer zijn voor zijn vrouw en gezin *smiley met natte ogen* *smiley die staat te klappen* wat een geweldige kerel! Niet eindigen in de pits zoals Button of Massa, maar met natte ogen op het podium, voor het oog van de wereld, met een enorme beker in je handen. En dan gewoon zeggen dat je huisman word *smiley die met z’n spierballen rolt* daar kunnen een hoop mannen nog een voorbeeld aan nemen!
Alleen waren de mannen die ik tijdens de vrijmibo sprak het daar niet erg mee eens. Net zoals ze het er niet erg mee eens waren dat ik geen biertje wilde, en lekker van de thee bleef lurken. Maar later die avond bleek wel waarvoor dat was. Net thuisgekomen en even lekker gedoucht, hoorde ik de telefoon alweer rinkelen. Snel afdrogen, werkkleding weer aan en met piepende bandjes en bijna afgekoelde motor stuurde ik jou weer naar het steunpunt toe. We waren dit keer niet als eerste bij de deur, maar gelukkig stond Wingman klaar om aanwijzingen te geven. Na nog een paar helpende handen te hebben uitgedeeld, draaiden we ons rondje, genietend van de donkere nacht en de zwaailampen van het andere strooiteam, om daarna dan echt maar eens huiswaarts te keren en in bed te kruipen.
Zaterdag mocht ik me namelijk weer op tijd melden bij de therapeut. Vorige week bleken een paar wervels boven in de rug niet helemaal goed te zitten, en nu was het tijd om de benen weer even recht te zetten (het ene been is iets langer dan het andere, ik ben zelfs anatomisch een gekkie) en wat tape op de juiste plekken te plakken. Om daarna met zo min mogelijk stress en spanning het programma te hervatten. Eerst naar een neefje en zijn vriendin, voor haar verjaardag en hun huiswarmingfeestje. Lekker thee gedronken, gebak gegeten, rondleiding gedaan, met Nichtje ge-memoried, nog meer hapjes gesnaaid en toen weer vertrokken, want voor het avondeten zouden we aanschuiven bij weer een ander nichtje, die ook haar verjaardag vierde. Lekker soep gegeten, broodje erbij, gebak als toetje, gebabbeld over de stand van zaken wat betreft de jachthond, die als een berenkleedje voor de kachel lag uitgesmeerd. Vervolgens kwam er nog een Sinterklaascadeautje tevoorschijn, een taaipop, chocoladeletter en doucheschuim, om smakelijk en lekker geurend de Kerstvakantie door te komen. Na nog wat kopjes thee en en sigaartje in de apresski-hut was het dan toch weer tijd om huiswaarts te keren.
Hoewel er genoeg auto’s waren waarvan eerst de ramen schoongekrabt moesten worden, hoefden wij die nacht niet uit te rukken voor een strooironde. En dus kon ik zondag mooi uitslapen en genieten van een dagje rust. Echt rust. Theetje erbij, boekie op schoot, af en toe even kijken of de mist al is opgetrokken, en dan weer lekker verder lezen. Nouja lezen, misschien ook wel even tv kijken *smiley met het schaamrood op de kaken* maar die serie die je te pas en te onpas tevoorschijn kan toveren op netfliks is gewoon zo spannend! Dan laat je het niet bij 1 aflevering *smiley die op z’n nagels zit te bijten*
Het bericht Geachte Shirley, week 48 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.
Led by Greg Foutz and the team from Foutz Motorsports, the 2017 F-150 Raptor finished the race in 35 hours, 59 minutes and 8 seconds to place third in the stock full class. Then, the crew decided to toss their tools and spare tires in the back of the race truck and drove it back to their home shop near Phoenix.
